کاراجین

تیره: Gigartinaceae

گروه مصرفی: خلط آور

کاراجین جلبکی است قرمز رنگ، که در عمق 20 الی 30 متری آب رشد می نمآید.گیاه کاراجین دارای ریسه هایی سفید و سبز رنگ می باشد. طول این ریسه ها به 30 سانتی متر می رسد.  رشد و گسترش این ریسه ها بستگی به اسپورانژ های نر و ماده، که در انتهای این ریسه ها واقع شده اند، دارد.

ریسه ها ( به صورت خشک شده )

ریسه ها در پایان تابستان از عمق آب خارج کرده و در هوای آزاد و زیر سایه خشک می شوند. پودر حاصل از خشک شدن این جلبک ها باید در ظروف در بسته و به دور از نور خورشید و در هوای خنک نگهداری شود.

اروپا، آمریکایی شمالی، آسیایی شرقی

محل رویش کاراجین در ایران

در ایران وجود نداشته و وارداتی است.

معمولاً ریسه پس از خشک شده بی رنگ می شوند. این ریسه ها به از سلول هایی تشکیل شده اند که به صورت شبکه ای بوده و باعث اتصال آن ها به یکدیگر می شود.

• سرفه 

• برونشیت

• اسهال 

• زخم معده و روده

• سل

کاراجین حاوی مقدار زیادی از ماده شیمیایی هیدرو کلوئید ها است، که اصطلاحاً به آن هیدرو کلوئید کارجینانی می گویند. این ترکیب باعث افزایش ترشحات مخاطی و پوششی لعاب مانند در مجاری تنفسی و مخاط گوارشی می شود. توسط این ماده خلط به راحتی به بیرون از بدن هدایت می گردد. همچنین کاراجین از ایجاد اسهال جلوگیری می کند.

ندارد

در مصرف مقدار درمانی اندازه و کوتاه مدت، گزارشی داده نشده است.

افرادی که مستعد حساسیت هستند.

باعث تهوع خفیف می شود.

جوشانده: یک قاشق چای‌خوری از پودر کاراجین را با 150 میلی لیتر آب گرم مخلوط کرده و پس از 15 دقیقه، آن را صاف می کنیم. زمان مصرف آن نیز 3 باز در طول روز است. هر بار باید به میزان یک فنجان مصرف گردد.

به صورت خوراکی

ندارد