گل همیشه بهار
گل همیشه بهار
مقدمه
همیشه بهار تا مدتها به عنوان گیاهی زینتی کشت می‌شد، تا اینکه خواص دارویی آن شناخته گردید و به عنوان گیاهی دارویی مورد استفاده قرار گرفت. کشت این گیاه در اروپا از قرن هفدهم آغاز
شد.
این گیاه در کشورهای آلمان،استرالیا،سوئیس،مجارستان و مصر به عنوان گیاهی دارویی کشت می‌شود.
مشخصات گیاه
همیشه بهار، گیاهی علفی و یک ساله است که منشأ آن مدیترانه و غرب آسیا گزارش شده است. در این گیاه، ریشه مخروطی شکل است و به طور مستقیم در عمق خاک فرو می‌رود. از قسمت تحتانی ساقه،
شاخه‌های فراوان و کوتاهی منشعب می‌شوند. برگ‌ها بلند، باریک، کم و بیش کرکدار و فاقد دندانه می‌باشند وبه صورت متناوب روی شاخه قرار گرفته‌اند. رنگ آنها سبز روشن است. گل‌ها درشت و به رنگ زرد یا نارنجی است. میوه فندقه و قهوه‌ای رنگ و سطح آن ناصاف است. وزن هر دانه،
8 تا 12 گرم است.
نیازهای اکولوژیکی
منشأ
این گیاه نواحی گرم مدیترانه است. در طول رویش به گرما و همچنین تابش نور نیاز دارد. همیشه بهار، به خوبی قادر است خشکی را تحمل کند.
بافت خاک‌هایی که در آنها همیشه بهار کشت می‌شود، باید طوری باشد که عمل تهویه به آسانی انجام گیرد و خاک‌های سنگین رسی مناسب نیست. سطح زمین باید کاملاً صاف باشد، زیرا پستی و بلندی
سبب آب ایستایی می‌شود که برای رویش گیاه خطرناک است.
این گیاه می‌تواند خشکی را تحمل کند، ولی برای افزایش کیفیت مواد مؤثره باید تحت آبیاری منظم و مناسب قرار گیرند. رطوبت زیاد برای همیشه بهار مضر است و خطر گسترش بیماری‌های قارچی را
افزایش می‌دهد.
تناوب کاشت
تناوب کاشت برای این گیاه مهم نیست. پس از برداشت همیشه بهار، می‌توان هر نوع گیاهی کشت نمود. همیشه بهار را نباید با فاصله زمانی کمتر از دو سال در همان زمین کاشت.
مواد و عناصر غذایی مورد نیاز
ازت زیاد برای همیشه بهار مناسب نیست، زیرا سبب تحریک رشد رویشی و کاهش رشد زایشی آن و در نتیجه کاهش تعداد گل‌ها
می‌شود. افزودن 60 تا 80 کیلوگرم در هکتار اکسید فسفر و 80 تا 100 کیلوگرم در هکتار اکسید پتاس به خاک در فصل پاییز به هنگام آماده ساختن زمین، برای گیاهان مفید است. زمین‌هایی که همیشه بهار درآنها کشت می‌شود نباید مواد آلی فراوان داشته باشند، از این رو اضافه کردن
کودهای حیوانی به خاک باید با دقت انجام گیرد.
آماده سازی خاک
در فصل پاییز، زمین را شخم عمیقی زده، پس از افزودن کودهای شیمیایی مورد نیاز، آنها را با دیسک به عمق 15 تا 20 سانتی متری زمین فرو می‌کنند و اواخر زمستان زمین را تسطیح می‌نمایند.
عمل تسطیح باید به خوبی صورت گیرد، به طوری که زمین فاقد هر گونه پستی و بلندی باشد تا سبب آب‌ایستایی (غرقابی) نشود.
تاریخ و فواصل کاشت
اواخر زمستان (نیمۀ دوم اسفند)، زمان مناسبی برای کاشت همیشه‌بهار است. بذرها در ردیف‌هایی به فاصلۀ 40 تا 50 سانتی‌متر کشت می‌شوند. عمق بذر همیشه‌بهار در موقع کشت، باید 2 تا 3
سانتی‌متر باشد.
روش کاشت
کاشت و تکثیر همیشه‌بهار به وسیلۀ بذر صورت می‌گیرد. گیاهان را در زمان مناسب به صورت ردیفی در زمین اصلی کشت می‌کنند. برای هر هکتار زمین، به 6 تا 8 کیلوگرم بذر با کیفیت مناسب
نیاز است. به منظور تسریع و هماهنگی در رویش بذر، آبیاری زمین پس از کاشت ضرورت دارد.
مراقبت و نگهداری
چون دورة رویشی همیشه‌بهار طولانی است (از فروردین تا قبل از سرد شدن هوا) باید علف‌های هرز را در طول رویش گیاهان 1 تا 2 بار وجین کرد. برای مبارزه با علف‌های هرز، همچنین می‌توان
از علف‌کش‌های مناسب استفاده نمود.
ممکن است گیاهان از اوایل تابستان به وسیلۀ برخی عوامل بیماری‌زای قارچی نظیر سفیدی آلوده شوند. برای مبارزه با آن می‌توان از قارچ‌کش‌های سولفوره استفاده کرد.
قارچ لکه برگی نیز از بیماری‌هایی است که همیشه‌بهار را تهدید می‌کند در این بیماری، ابتدا لکه‌های سبز روشنی در سطح برگ‌های آلوده ظاهر می‌شوند سپس این لکه‌ها سفید رنگ و بعد قهوه‌ای شده و در نهایت
برگ‌ها می‌ریزند.
برداشت محصول
گیاهان به سرعت رشد می‌کنند و گل‌ها اغلب از اواخر بهار (اوایل خرداد) باز شده و قابل برداشت می‌شوند. پس از چیدن گل‌ها، همواره گل‌های جدیدی به وجود می‌آیند، به طوری که برداشت گل‌ها را می‌توان
تا قبل از بروز سرما همچنان ادامه داد. برای اینکه گلبرگ‌ها رنگ خود را از دست ندهند و کیفیت مطلوبی داشته باشند، گل‌ها را باید به سرعت خشک کرد.
مواد مؤثره
مواد مؤثرۀ این گیاه در گل‌ها ساخته و ذخیره می‌شوند. مهم‌ترین آنها را فلاونوییدهای محلول در آب تشکیل می‌دهند. از مواد دیگر، می‌توان از کاروتنوییدها که در آب و چربی محلولند. اسانس، مواد موسیلاژی
محلول در آب و ویتامین آ» نیز از خواص این گیاه است.
بذرهای همیشه بهار حاوی روغن هستند. .چنانچه این روغن تحت تاًثیر فشار سرد استخراج گردد، تاًثیر ضد تورم خواهد داشت.
گل‌های همیشه بهار همچنین دارای «کلدونین»، «ساپونین»، «کلسترول»، «استرول» و «استراسیدلانوریک» هستند.
کاربرد
گل‌های همیشه‌بهار در برخی از فارماکوپه‌ها به عنوان دارو معرفی شده‌اند و برای مداوای بیماری‌های معدی و روده‌ای استفاده می‌شوند. همچنین، از مواد استخراج شده از گل‌های
این گیاه کرم‌هایی برای مداوای زخم‌های پوستی تهیه می‌شود. مواد رنگی استخراج شده از گل همیشه‌بهار، در رنگ کردن مواد غذایی و همچنین در رنگ کردن بعضی از انواع چربی‌ها استفاده می‌شود.
