چرکین بودن ادرار

چرکین بودن ادرار
وقتی ادرار شما چرکین می شود نشان از بروز عارضه ای است که باید سریعا علت را جویا شد منتهی باید ابتدا این بیماری را از انواع دیگر که بدون چرک باعث تیره شدن ادرار نمی شوند، تشخیص داد و بعد به بررسی این بیماری پرداخت.
تشخیص افتراقی پیشاب های چرکین
ابتدا باید ادرار بیمار را سریعا تحت آزمایش قرار داد چرا که عمدتا ادرارهای چرکی موقع خروج از مجرا تیره هستند. از طرف دیگر  باید بدانید که در برخی موارد دیگر شبیه حالت چرکین، ادرار تیره است.  این موارد عبارتند از:

•   قلیایی یا خنثی بودن ادرار و در نتیجه وجود مقداری فسفات و کربنات به صورت غیر محلول در آن
•    ادرار خیلی قلیایی و یا خیلی اسیدی و در نتیجه وجود اسید اوریک غیر محلول در آن
•    دفع میکروب از ادرار در برخی از بیماران
•     بیماران دفع شیل (شیرابه) از ادرار

آزمایش ها تشخیص افتراقی
آزمایش شیمیایی:
مقدار چند سانتیمتر مکعب از ادرار با مقداری اسید استیک به نسبت یک در چهار با هم ترکیب شده و حال باید به حالات رخ داده توجه داشت:

• اگر علت تیره بودن ادرار، فسفات و کربینات غیر محلول باشد، چند ثانیه بعد ادرار شفاف می شود.
• در صورتی که اسید اوریک منجر به تیره شدن ادرار شده باش، با این روش صاف نخواهد شد اما اگر بعد از اضافه کردن اسید یا بعد از دو برابر کردن آن با آب، محلول را حرارت دهید، روشن می شود.
• اما اگر هیچ کدام از موارد فوق وجود نداشت و رنگ ادرار شبیه به شیر بود و دانه در داخل آن وجود نداشت باید آزمایش ریزبینی برای بررسی وجود یا عدم وجود باکتری اوری و به طور کلی تشخیص پیوری انجام شود.

آزمایش ریزبینی:
اگر ادرار کسی به میکروب آلوده باشد در این آزمایش مشخص خواهد شد اما گلبول های سفید و سلول های چرکی داخل آن وجود ندارد.
اگر فردی مبتلا به شیلوری باشد در ادرار آن مقدار زیادی لنفوسیت و دانه های چرکی وجود دارد. در افراد مبتلا به پیوری، مقدار زیادی لکوسیت در ادرار وجود دارد که تعدادی خراب و تعدادی به هم چسبیده اند.
خواص پیوری و انواع آن
ادرار چرکین به سه دسته تقسیم می شود:
1- ادرارهای چرکین حاوی رشته
این نوع از ادرارها نماینده آماس مجرای خروج ادرار بوده و باید از آزمون سه ظرفی و یا
ولبارست  انجام شود تا نشان دهد چرک در کدام قسمت مجرا قرار دارد.
2- ادرارهایی که قسمتی از آن ها چرکین است.
اگر ظرف اول چرکی و ظرف دوم صاف نبود یعنی چرک از مجرای قدامی و یا غده وزی نشات می گیرد اما اگر ظرف اول و سوم چرکی و دومی صاف بود یعنی منشا چرک مجرای ادرار و غده وزی است.
3- ادرارهای تمام چرکی
این ادرار نشان دهنده بیماری های چرک زای مثانه و کلیه بوده و برای تشخیص از همدیگر باید به نکات توجه داشت:

• در بیماری چرک زای کلیه مقدار چرک بیشتر از بیمار چرک زای مثانه است.
• ادرارهای چرکین که منشا مثانه هستند بعد از مدتی که بی حرکت باشند صاف و شفاف شده و تمام چرک رسوب می کند اما در چرک های کلیوی  هر چقدر هم که ادرار بماند چرک ته نشین نمی شود. البته توجه داشته باشید که اگر ادرار در اثر مصرف مقدار زیادی
  از داروهای قلیایی، اسید خود را از دست بدهد و یا این که در اثر شاش بند شدن ناقص، کمی تخمیر شود و در نتیجه مقداری از لکوسیت ها در خود حل کند با فرض این که منبع چرک مثانه است، باز هم رنگ ادرار روشن نمی شود.
• در چرک های کلیوی اگر مثانه بیمار مبتلا به پیوری را کامل بشویید سریعا پاک شده ولی در حالت چرک مثانه ای باید چندین سرنگ برای این منظور استفاده شود که گاهی به 70-60  تعداد می رسد.
• بعد از شستن مثانه، اگر منشا چرک در همان مثانه باشد، مدتی طول می کشد تا رنگ مایع شست و شوی، کدر گردد اما در چرک های کلیوی این مایع سریعا کدر خواهد شد.
• اگر بعد از شست و شو، مثانه بیمار را سیستوسکوپی کنید کلیوی بودن یا مثانه ای بودن منشا چرک مشخص خواهد شد.

نشانه های دیگر همراه با پیوری

• آماس غده وزی یا آماس مثانه و یا شاش بند شدن مزمن
• بزرگی کلیه
• درد در این ناحیه
• ادرار چرکین

آزمایش های لازم
باز هم اگر با این علائم نتوانستند موضع چرک را تشخیص دهند باید تست های دیگر از قبیل عکس برداری از دستگاه ادراری، سیستوسکوپی و میل زدن به لوله های حالب انجام شود.
تشخیص علت پیوری
با توجه به این که تمامی عفونت های دستگاه ادراری می توانند این علائم را نشان دهند لذا برای تشخیص پیوری باید:

• وضعیت بیمار را به خوبی بررسی نمود و او را معاینه کرد.
• ادرار بیمار از نظر شیمیایی و ذره بینی باید آزمایش شود.
• کشت ادرار و تزریق آن به خوکچه هندی نیز بسیار مناسب است.

توجه داشته باشید که اگر ادرار بدون هیچ دلیل واضح چرکی شد، آزمایش میکروبی هم چیزی را نشان نداد باید به
چرک سلی شک کرد.